Sembolü: Ba
Atom numarası: 56
Toprak alkali metal
Görüntüsü: beyaz-gri metalik
Atom ağırlığı: 137,323 u
Atom yarıçapı: 215 pm
Kovalent yarıçapı: 215 pm
Van der Waals çapı: 268 pm
1. İyonizasyon enerjisi: 502,9 kJ/mol
2. İyonizasyon enerjisi: 965,2 kJ/mol
İlk olarak baryum içerikli mineraller 1602 yılında parlak taşlar dikkatini çektiği için italyan ayakkabıcı Vincenzo Casciarolo (1571-1624) araştırıldı. Bu taşlar organik bir madde ile birlikte ısıtıldığında fosforesans (ışıldama) oluşturdular.
1774 yılında isveçli kimyager Carl Wilhelm Scheele tarafından araştırıldığında alçıtaşında baryumoksit (BaO) olduğu anlaşıldı.
Metalik baryum ilk olarak 1808 yılında ingiliz Humphry Davy tarafından elektroliz yöntemi ile elde edildi.
Baryum doğada elementar olarak bulunmaz. Daha çok farklı elementlerle bağlantı kurmuş halde bulunur. Dünya çekirdeği içerisindeki en fazla 14cü elementtir ve dünya çekirdeğinin sadece % 0,039´unu oluşturur.
Doğada barit, baryumsülfat, baryumkarbonat olarak bulunur. Dünya üzerindeki rezervenin tamamı yaklaşık olarak 2 milyar ton olarak tahmin edilmekte.
Baryum rezervelerinin çoğunluğu sırası ile aşağıdaki ülkelerdedir.
- Çin
- Meksika
- Hindistan
- Türkiye
- ABD
- Almanya
- Çek Cumhuriyeti
- Fas
- Irlanda
- Italya
- Fransa
Baryum sert bir metaldir. Gümüşbeyaz rengi hava ile temasa geçtiğinde mat gri bir renk alır.
Ateşe tutulduğunda yeşil bir renk oluşur ve spektral çizgileri 524,7-513,7 nm arasındadır.
Elemetar olarak tam bir kullanım alanı yoktur. Genelde televizyonlarda ve güneş kolektörlerinde kullanılır.
Demir ile birlikte (BaFe) daha çok manyetik bandlarda (teyip kasetlerinde) oldukça kullanılmaktaydı.
0,5 mg/m³ içerikli bütün su ve asitli baryum bileşikleri zehirlidir. 1-15 gramlık baryum içerikli çözelti yetişkin bir birey için ölümcüldür.
Kaynaklar:
Robert Kresse, Ulrich Baudis, Paul Jäger, H. Hermann Riechers, Heinz Wagner, Jochen Winkler, Hans Uwe Wolf: Barium and Barium Compounds. In: Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry. 6. Cilt. 2007, doi:10.1002/14356007.a03_325.
A. F. Holleman, E. Wiberg, N. Wiberg: Lehrbuch der Anorganischen Chemie. 102. Cilt. de Gruyter, Berlin 2007, ISBN 978-3-11-017770-1, S. 1236–1258.